در دنیا اگر خودت را مهمان حساب کنی و حق تعالی را میزبان ، همه غصه ها می رود . چون هزار غصه به دل میزبان است که دل میهمان از یکی از آنها خبر ندارد . هزار غم به دل صاحبخانه است که یکی به دل مهمان راه ندارد . در زندگی خودت را میهمان خدا بدان تا راحت شوی . اگر در میهمانی یک شب بلایی به تو رسید شلوغ نکن و آبروی صاحبخانه را حفظ کن .

وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلاَّ عَلَى الْخَاشِعِینَ  

می شود و با دست خدا که غذا بخوری سیر می شوی

2 - انسانی که طول امل و آرزوهای دراز دارد  هر چهخداوند به او داده و می دهد اصلا نمی بیند . چون حواسش جای دیگر است و به نداده هاست .

3 - وقتی به خانه فقیرتر از خودت می روی  از خدا شاکر می شوی ولی وقتی به خانه غنی تر از خودت میروی و مهمان میشوی . یا خدای نکرده خودت خلقت تنگ می شود و از خدا دلگیر می شوی و یا زنت به تو می گوید : تو اصلا به فکر زندگی نیستی . اصلا تو غصه نداری . در نتیجه رابطه بین شما بهم می خورد . پس مصلحت در این است که در امور دنیوی با

پائین تر از خودت بنشینی .

                                                                         

" و ذکر الموت "بسیار یاد مرگ باشیم.

چرا که باعث می شود فکرمان محدود بر چه بخریم و چه بپوشیم  چه بگویم ودر یک جمله "چطور زندگی راحتی از لحاظ مادی داشته باشیم "نشودوقتی باورمان شود ما هم مثل کالاهای مادی که برچسب تاریخ مصرف دارند ما هم تاریخ مصرف داریم برخود  ولحظاتمان اینقدر سخت نمی گیریم.

نوشته شده در چهارشنبه 91 مهر 19ساعت ساعت 10:5 عصر توسط علامه بهمن آبادی| نظر بدهید