مرحوم کلینی (رض) این حدیث را از یکی از ائمه (سلام الله علیهم اجمعین) نقل می کند که آن امام به یکی از اصحابش، شاگردانش، کسی که در محضرش بود فرمود: من اگر به شما بگویم: شما انجام وظیفه تان را فراموش نکنید، مشغول کارهایتان باشید؛ تأمین هزینه تان به عهده من. آیا باز هم نگرانید، یا مطمئن ؟! عرض کرد: نه. اگر شما بفرمائید مثلاً درست را بخوان، کار ت را انجام بده، من هزینه تان را تأمین می کنم؛ یقیناً من مطمئن می شوم. شما معصوم، امام، پسر امام، پدر امام هستید؛ البتّه حرف تان اطمینان بخش است. 
فرمود: ما هر چه که داریم، از خداست؛ همین وعده را هم خدا به شما داده است ! پس چرا مطمئن نیستید ؟! مگر او نگفت: شما عائله من هستید، مگر نگفت: من معیلم ! ما م ن دابّه لا علی الله ر زقها (1).

 

 

منتها قناعت یک اصل است و بی اضطرابی فضیلت است. 

 

 

بسته شدن راه راست به وسیله » گناه » 
همین که کج راهه رفتیم، آن راه راست بسته می شود. این گناه دو تا کار می کند. اینچنین نیست که فقط کلید در خانه بیگانه باشد و قفل در بیگانه را باز کند؛ خیر ! گناه دو تا کار می کند؛

یکی گشودن در غیر است، یکی بستن در آشنا !!

هیچ گناهی یک کاره نیست؛ تمام گناهها دو کاره است.

اگر کسی بیراهه رفت، یعنی من عمداً از خدا خواستم که راه راست را ببندد. خدا می فرماید: آتاکم من کلّ ما سألتموه (2). یک وقت است که انسان درخواستهای مقال و زبان و امثال ذلک دارد؛که آنها گاهی مستجاب می شود، گاهی هم مصلحت نیست. ادعونی استجب لکم (3) شرائطی دارد و مانند آن؛ این مشروط است. گاهی مصلحت است، گاهی مصلحت نیست. 
امّا آن کریمه که می فرماید: و آتاکم من کلّ ما سألتموه فعل مضارع نیست، اینکه جمله انشائیه نیست، اینکه وعده نیست ! این جمله خبریه است، ماضی است. فرمود: هر چه خواستید، گرفتید. و آتاکم من کلّ ما سألتموه. آن به زبان استعداد است، به زبان حال است که هیچ ممکن نیست کسی با زبان حال و استعداد چیزی از خدا بخواهد و نگیرد ! 
مسدود نمودن راه درست با تن دادن به گناه 
آنکه بیراهه می رود، با تمام هویتش به درگاه خدا استغاثه می کند: خدایا ! راه درست را به روی من ببند !! خداهم می بندد. معنای گناه این است، معنای اختلاس این است، معنای تعدّی به بیت المال این است، معنای سرقت اموال مسلمین این است. خدایا ! آن راه حلال را به روی من ببند. این را وجود مبارک امام طبق نقل مرحوم کلینی فرمود که : ما هر چه داریم، از خداست. چه طور به وعده ما شما مطمئنید،ولی به وعده خدا مطمئن نیستید ؟! 
ما(روحانیون) که این تاج روحانیّت را بر بالای سر گذاشتیم و این جامه احرام را در بر کردیم، مهمان این خاندانیم. مواظب باشیم جز حق نیندیشیم. بگوئیم: خدایا ! آنچه قرآن گفته و آنچه عترت فرمود؛ اینها را به ما بیاموزان. ما باور کنیم، عمل کنیم، به جامعه منتقل کنیم؛ بقیه، دیگر به عهده اوست ! او صریحاً به عهده گرفت. گفت: شما عائله منید. ومن اصدق من الله قیلاً (4)، من اصدق من الله حدیثاً (5). 
اگر انّا أنزلناه فی لیله القدر مایه برکت آن شب است، و اگر ولایت علی بن أبیطالب بر اساس بلّغ ما انزل الیکهمتای قرآن است، چون لن یفتر قا؛ اگر قرآن شب نزولش برکات فراوانی را دارد، ولایت هم شب نزولش برکات فراوانی را دارد. 

 

لزوم حفظ شعائر اسلامی

به بعضی ها گفتند: چرا عاشورا می شود،شما اینجور پا برهنه بر سر و سینه می زنید ؟! گفتند:در غدیر بیش از صد هزار نفر بودند، شما منکر شدید. 

 

ما اگردر عاشورا اینجور حسین بن علی را زنده نگه نداریم، باز هم منکر می شوید !! 




هیچ کس فکر نمی کرد که جریان غدیر را منکر بشوند. هیچ کس فکر نمی کرد که در برابر غدیر، سقیفه بنی ساعده ای بوجود آید ! این دنیا از این چیزها زیاد دیده است. بنابراین گفتند: این شعائرتان را حفظ بکنید، آثار اسلامی تان را حفظ بکنید؛ به یکدیگر بگوئید، به یکدیگر تبریک بگوئید، این مراسم را احیاء نگه بدارید، بازگو کنید. 
جابرابن عبدالله انصاری از اصحاب پیغمبر بود و پیغمبر را درک کرده بود، او آخرهای عمر نابینا شد وچون خودش انصاری بود؛ انصاری ها، حرف او را گوش می دادند. ممکن بود مهاجر حرف او را نپذیرد، امّا در محله انصار،او را به عنوان صحابی عالیقدر پیامبر می شناختند و احترام می کردند و حرفش را هم گوش می دادند.

 

 

او(جابر ابن عبد الله انصاری) در کوچه های مدینه راه می رفت و می گفت: مردم ! بچه هایتان را 

با محبّت علی تربیت کنید؛ ادّ بوا اولادکم بمحبّه علیّ(6) ! که مبادا یادشان برود. حالا اینها 

با سقیفه کاری کردند، علی را خانه نشین کردند؛ ولی شما بچه هایتان را علوی بار بیاورید 

(این را هم به عنوان حدیث از وجود مبارک پیامبر نقل می کرد ). 

 

 

نوشته شده در چهارشنبه 91 مهر 19ساعت ساعت 9:20 عصر توسط علامه بهمن آبادی| نظر بدهید